Het is dan toch gebeurd. Luuk en An hebben een huis gekocht! En wat voor een...
Afgelopen tijd keken we een beetje rond op Funda, wat is er allemaal te koop? Maar we waren bovenal nieuwsgierig naar hoe andere mensen woonden. Heel onhollands natuurlijk.
Onze vriend Elwin was wel al geruime tijd op zoek naar een koopwoning (en heeft die inmiddels ook gekocht) dus zo ben ik dus ook nog extra aangestoken met het 'Huizenjacht-virus'.
Zo wisten wij ook dat bij de koop van een woning veel komt kijken. Extra kosten, spaargeld, notarissen, onderhandelen, bouwtechnisch onderzoek, taxatie, bankgaranties, makelaars, contracten.
Bovendien hadden we absurde eisen. Dat vonden we zelf toch stiekem ook wel. Een vrijstaand huis, liefst in Rotterdam met een groot stuk grond. Het liefst nog een huis waar we flink de handen uit de mouwen moesten steken. Een echt project. Waar we ervaring op konden doen met klussen waar je in een nieuwbouwwoning nog niet eens van kan dromen. Daar wilden we best tijd en geld in investeren. We waren nu eenmaal niet van plan om de komende 20 of 30 jaar weer te verhuizen. Maar dat is erg veel gevraagd in deze regio, en we waren nu nog niet bereid om daar flinke concessies op te doen.
Wel hebben we wat bezichtigingen gedaan bij panden die ons leuk leken en binnen het budget lagen. Daar waren ook twee onder eenkappers bij. De ene nog schever dan de ander. Weer een ander met meer addertjes onder het gras dan Rene Froger nu haar op zijn hoofd heeft.
Een volgende bevond zich langs een lawaaiige weg. Het criminaliteitscijfer nog hoger dan bij ons in Feijenoord.
Kortom, keer op keer bevestiging dat een onze eisen absurd waren voor het bedrag dat wij neer wilden tellen; namelijk niet veel meer per maand dan de huur die we nu betalen. Weggooien, elke maand. Want zo voelt het, daar zorgt Vestia wel voor. Maar dat is een ander verhaal.
Dus we besloten afstand te nemen, namen ons voor de Funda verslaving te laten voor wat het is en alleen nog heel soms een woning te bezichtigen waarvan wij op voorhand eerst rustig zouden vaststellen dat de kans op teleurstelling en addertjes relatief klein was. En daar wensten we onszelf toch ook wel veel succes mee.
Toen kwam er een leuk pandje op Funda. In Barendrecht. We werden getipt. Barendrecht! Nee, deze Rotterdammerts wilden 010 niet verlaten. Dat stond vast.
Maar helaas hebben ze in Barendrecht ook fototoestellen, en kwamen er al gauw foto's van dit pand tevoorschijn op een van de digitale media die wij bezitten (dat herinnert me, voor we verhuizen moet de oude verzameling Nokia's en andere elektronische ballast maar eens de deur uit).
Goh. Op dat ene Barendrechtse ding na, leek deze woning op papier toch wel te voldoen aan onze waslijst van wensen. Nee, het blijft Barendrecht. Dat begint niet met een R.
Toch bleef het aan ons knagen en hebben we de makelaar gebeld. Nog een teleurstelling kon er wel bij, en anders zouden we het nooit weten. We konden op de dag dat ik belde al langs.
Dat hebben we gedaan. Bij aankomst gaf ik de makelaar een ferme handdruk.
Nadat we de twee huizen op bijna 500m2 grond door hadden gelopen, en we gedag zeiden, gaf ik een handdruk waar een dode haring nog niet trots op zou zijn. Ik was flabbergasted. Ja, de woning had een kleine 50 jaar stil gestaan in de tijd. Maar Luuk en ik keken elkaar aan en we wisten het. De angst beving me: die makelaar heeft gemerkt dat ik voor gaas ben gegaan. Hij heeft me door. Wat moeten we doen? Het was alsof we een stomp op onze kanis hadden gehad van een mediocre maar juist daarom des te agressieve boxer.
Toen we bij zinnen waren, hebben we informatie ingewonnen. Wij wisten het; we wilden hier wonen.
Bij de gemeente Barendrecht, bij hypotheekadviseurs, bij een aankoopmakelaar, bij de waterschappen, bij de belastingdienst. Bij het Internet. Uitpluizen van diverse bouwkundige rapporten. Tachtig spreadsheets en veel werk en coaching van onze aankoopmakelaar verder, hebben we een akkoord met de verkoper.
Vandaag hebben we getekend. In de auto onderweg van de verkoopmakelaar werden we gebeld met de uitslag van de taxatiewaarde. We hebben een zeer goede koop gedaan en de financiering is dus zo goed als in de pocket!
Voor de liefhebbers:
Het betreft een vrijstaand dijkhuis, bestaande uit 2 woningen en 2 verdiepingen, op ongeveer een half hectare grond. Met oprit waar je toch al gauw 2 auto's op kunt prakken, een garage en gelegen in een rustige doodlopende straat, in het oude centrum van Barendrecht. Met kelder en authentieke sfeer. Uit circa 1928. Inclusief boomgaardje met pruimenboom en waarschijnlijk ook een appelboom.
Op 30 januari 2017 is de overdracht. Dan zullen we spoedig onze vrienden en familie uitnodigen voor een 'schrootjesparty'.....
Een andere leuke verrassing was gewoon een klein schuurtje waar aardig wat tuingereedschap in past. Wat?! Hebben we een huis gekocht en gewoon een bijbehorend schuurtje gemist? Ja hoor, dat kan gewoon gebeuren als je head over heels bent. Het is onze vriend Elwin ook gebeurd trouwens. Die ontdekte zijn schuur pas na de sleuteloverdracht. Er is bijna geen plek op de wereld die niet onontdekt is, maar als je onhandig bent en het bij jezelf houdt, zul je toch versteld staan hoe niets minder waar is.
Maar goed, een schuurtje dus voor spullen waarvan wij eerst maar niet konden verzinnen waar we ze kwijt zouden moeten. Dit betekent verder dat we de losstaande 'serre' of het tuinhuisje met openslaande deuren ook echt als zodanig zouden kunnen gebruiken; een voorjaarszitje in de zon. Als we ooit tijd hebben om daar te zitten.
